Μάκης Δελαπόρτας: «Η Αλίκη ήταν ένας ήλιος που έδυσε τόσο γρήγορα και μας σκοτείνιασε»

«Ξεκίνησα πιτσιρικάκι στην Αργυρούπολη δίπλα σε ένα θερινό σινεμά. Από κει και πέρα άρχισε το ταξίδι μου στο όνειρο. Και το όνειρό μου ποιο ήταν; Να γνωρίσω από κοντά τα αστέρια του ελληνικού κινηματογράφου. Αυτό λοιπόν το όνειρο έγινε πραγματικότητα γιατί όταν θες κάτι πολύ το Σύμπαν συνωμοτεί. Δεκαεπτά χρόνων πάω να πάρω ένα αυτόγραφο από την Αλίκη Βουγιουκλάκη κι εκείνη με παίρνει δίπλα της να παίξω στο “Καμπαρέ”», είπε ο Μάκης Δελαπόρτας στην πρωινή εκπομπή του OPEN και αμέσως άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι με τις αναμνήσεις του από τη δική του Αλίκη. «Η απώλειά της είναι μια πληγή που δεν κλείνει για μένα. Κάθε χρόνο θα λέμε τα ίδια. Για μένα ήταν ένας ήλιος που έδυσε τόσο γρήγορα και μας σκοτείνιασε. Σκοτείνιασε, όχι μόνο εμάς που ζήσαμε κοντά της, που ήμασταν τα κλωσόπουλα κι εκείνη η κλώσα που μας είχε κάτω από τις φτερούγες της.

Φαινόμενο

Εγώ με την Αλίκη αισθάνθηκα ότι έχασα τη ρίζα μου, γιατί ξεκίνησα κοντά της στο θέατρο, αλλά εκείνη πίστεψε σε μένα κι εκείνη έβαλε πρώτη την υπογραφή της για να γίνει η πρώτη βιογραφία. Σε μένα το είδε αυτό και θα της το χρωστάω για πάντα. Ήταν ένας ήλιος που λείπει σήμερα. Δεν ξαναπήγα σε πρεμιέρα, σε δεξίωση, σε γιορτή που να είναι τόσο λαμπερή όσο ήταν τότε με την Αλίκη. Νομίζω δεν θα ξαναδούμε εύκολα το φαινόμενο “Αλίκη” και τα χρόνια το αποδεικνύουν. Βεβαίως εκείνη έλεγε πως “όταν φύγω, τότε θα ειπωθούν τα σημαντικότερα και τα ουσιαστικότερα για μένα” και νομίζω έτσι συμβαίνει. Πίστευε βαθιά πως σίγουρα ο κόσμος θα την αγαπάει και θα τη θαυμάζει. Δεν ξέρω αν πίστευε πως πεντάχρονα παιδάκια σήμερα μεγαλώνουν με τις ταινίες της, περίπου 30 χρόνια μετά», πρόσθεσε ο Δελαπόρτας.