Νέα έρευνα αποκαλύπτει: Η καθιστική ζωή παράγοντας κινδύνου για Αλτσχάιμερ

Νέα επιστημονική έρευνα αποκαλύπτει ότι η αυξημένη καθιστική συμπεριφορά στους ηλικιωμένους συνδέεται άμεσα με χειρότερη νοητική κατάσταση και συρρίκνωση εγκεφαλικών περιοχών που είναι ευάλωτες στη νόσο Αλτσχάιμερ .

Μελέτη Vanderbilt και Πίτσμπουργκ: Εξέταση της σχέσης καθιστικής ζωής και ευροεκφυλισμού

Ερευνητική ομάδα από το Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Vanderbilt και το Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ διεξήγαγε μελέτη, τα ευρήματα της οποίας δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικό περιοδικό «Alzheimer's & Dementia: The Journal of the Alzheimer's Association».

Η μελέτη εξέτασε τη σχέση μεταξύ της καθιστικής συμπεριφοράς και του νευροεκφυλισμού σε 404 ενήλικες ηλικίας 50 ετών και άνω.

Μεθοδολογία έρευνας: Παρακολούθηση δραστηριότητας και εγκεφαλικών σαρώσεων

Οι συμμετέχοντες στη μελέτη φορούσαν για μία εβδομάδα ειδικές συσκευές που κατέγραφαν συνεχώς τη σωματική τους δραστηριότητα.

Στη συνέχεια, ο χρόνος που περνούσαν καθισμένοι συσχετίστηκε με τις επιδόσεις τους σε γνωστικά τεστ και με τις εγκεφαλικές σαρώσεις που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια μιας επταετούς περιόδου παρακολούθησης.

Σημαντικά Ευρήματα: Γνωστική έκπτωση ανεξάρτητα από την άσκηση

Η ανάλυση των δεδομένων έδειξε ότι οι συμμετέχοντες που περνούσαν περισσότερο χρόνο καθισμένοι είχαν αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης γνωστικής έκπτωσης και νευροεκφυλιστικών αλλαγών στον εγκέφαλο, ανεξάρτητα από το επίπεδο της σωματικής τους άσκησης.

Επιβαρυντικός ρόλος του γονοτύπου APOE-e4

Τα ευρήματα ήταν ακόμη πιο έντονα στους συμμετέχοντες που έφεραν τον γονότυπο APOE-e4, έναν γνωστό γενετικό παράγοντα κινδύνου για τη νόσο Αλτσχάιμερ. Αυτό υποδηλώνει ότι η μείωση του καθιστικού χρόνου μπορεί να είναι ιδιαίτερα ωφέλιμη για τους ηλικιωμένους που διατρέχουν αυξημένο γενετικό κίνδυνο για την εμφάνιση της νόσου.

Σύσταση για μείωση του καθιστικού χρόνου

Η επικεφαλής της μελέτης, Μαρίσα Γκονιά, επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, τονίζει ότι η πρόληψη της νόσου Αλτσχάιμερ δεν εξαρτάται μόνο από τη συστηματική άσκηση. Σύμφωνα με την ίδια, η ελαχιστοποίηση του χρόνου που περνάμε καθιστοί, ακόμη και αν ασκούμαστε καθημερινά, μπορεί να μειώσει σημαντικά την πιθανότητα εμφάνισης της νόσου.