Σαν σήμερα 24 Μαρτίου ένας άλλος «Φειδιππίδης» καθόριζε το «Game of Thrones» στην Αγγλία
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι γεννημένοι για να περιμένουν στις σκιές μέχρι να εμφανιστεί η απόλυτη ευκαιρία για να αναδειχθούν. Μία τέτοια περίπτωση είναι και ο φίλος μας, ο Ρόμπερτ Κάρεϊ, ο οποίος μία μέρα σαν σήμερα, στις 24 Μαρτίου του μακρινού 1603, εκμεταλλεύθηκε έναν θάνατο για να γίνει σπουδαίος και τρανός.
Στις απαρχές του 17ου αιώνα, οι εποχές στις αυλές και τα παλάτια θύμιζαν κάτι από... Game of Thrones. Έτσι, οποιαδήποτε αλλαγή στο εκάστοτε status quo, μπορούσε να ανταμειφθεί πλουσιοπάροχα, αν ήξερες πού έπρεπε να απευθυνθείς. Αυτό το γνώριζε καλά ο Ρόμπερτ Κάρεϊ καθώς είχε υπηρετήσει σε αρκετές διπλωματικές αποστολές.
Έτσι, όταν βρέθηκε στην αυλή της Ελισάβετ Α’ και έμαθε πως ο θάνατός της ήταν θέμα ημερών, κατάλαβε πως μία «χρυσή» ευκαιρία ήταν μπροστά του.
Έμεινε λοιπόν εκεί και παραμόνευε μέχρι το πρωινό της 24ης Μαρτίου, οπότε οι ψίθυροι για τον θάνατο της βασίλισσας της Αγγλίας έφτασαν στα αυτιά του και τότε το... έβαλε στα πόδια!
Την ίδια ώρα στη βασιλική αυλή είχε σημάνει συναγερμός και -όπως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις- οι μετακινήσεις απαγορεύθηκαν και όλα τα οχυρά βρέθηκαν σε κατάσταση ύψιστης επιφυλακής. Ο Ρόμπερτ Κάρεϊ όμως κατάφερε να παρακάμψει όλες τις απαγορεύσεις και συνέχισε να τρέχει με το άλογό του. Γιατί όμως έτρεχε ο φίλος μας ο Ρόμπερτ;
Πως το «παιχνίδι της διαδοχής» έδειξε τον Ιάκωβο Α'
Εδώ θα πρέπει να βάλουμε μία παρένθεση και να σημειώσουμε την κατάσταση που επικρατούσε στην Αγγλία. Η Ελισάβετ Α, γνωστή και ως η «Παρθένος Βασίλισσα» καθόταν στον θρόνο επί 45 συναπτά έτη. Κατά τη διάρκεια αυτής της βασιλείας η χώρα άνθισε αλλά όχι χωρίς θύματα. Ένα από αυτά τα θύματα ήταν και η εξαδέλφη της Ελισάβετ, Μαρία Στιούαρτ, γνωστή και ως Μαρία, η βασίλισσα των Σκώτων, η οποία αποκεφαλίστηκε αφού πρώτα κρίθηκε ένοχη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας εναντίον της Ελισάβετ.
Τα πράγματα όμως περιπλέκονται καθώς, αφού η Ελισάβετ ήταν ανύπαντρη και άτεκνη, ο μοναδικός πιθανός διάδοχος ήταν ο γιος της Μαρίας Στιούαρτ, ο Ιάκωβος ΣΤ’ της Σκωτίας. Αν και θεωρούσε την Ελισάβετ υπεύθυνη για τον θάνατο της μητέρας του, ο Ιάκωβος φρόντισε να μην διακινδυνεύσει τις αξιώσεις του στον θρόνο και είχε καλές (διπλωματικές) σχέσεις με τη θεία του.
Μάλιστα, αν και η Ελισάβετ ποτέ δεν του υποσχέθηκε ρητά τον θρόνο, οι πρεσβύτεροι αυλικοί της είχαν διαβεβαιώσει τον Ιάκωβο πως, μετά τον θάνατό της, θα γινόταν εκείνος βασιλιάς.
Ο Βρετανός «Φειδιππίδης» και το δαχτυλίδι της Ελισάβετ
Μόλις, λοιπόν, η Ελισάβετ άφηνε την τελευταία της πνοή, τα γρανάζια ήδη γυρνούσαν για να αναδειχθεί ο Ιάκωβος βασιλιάς της Αγγλίας. Όλα βασίζονταν απλώς σε ένα γεγονός. Έπρεπε να το μάθει πρώτος, πριν κάποιος από τους αυλικούς εκμεταλλευόταν τις περιστάσεις για να ανακηρύξει ως μονάρχη κάποιον «δικό του» διάδοχο. Κι εδώ έρχεται στην ιστορία ο Ρόμπερτ Κάρεϊ.
Όπως προείπαμε, ο Ρόμπερτ είδε την ευκαιρία μπροστά του και την άρπαξε. Τρέχοντας δύο συνεχόμενες ημέρες με το άλογο κατάφερε να φτάσει εξαντλημένος στην αυλή του Ιακώβου, όπου και του ανακοίνωσε τα νέα του θανάτου της Ελισάβετ και την άνοδό του στον θρόνο ως Ιάκωβος Α’ της Αγγλίας. Μάλιστα, υπάρχει και η φήμη πως κάπως είχε καταφέρει να έχει μαζί του και το δαχτυλίδι της Ελισάβετ, το οποίο και του παρέδωσε. Ο Ρόμπερτ Κάρεϊ ανταμείφθηκε άμεσα σε μία υψηλή θέση στην αυλή του Ιακώβου, παίρνοντας την επιβράβευση που περίμενε.
Βέβαια, η πονηριά δεν κερδίζει πάντοτε καθώς η κίνηση του Ρόμπερτ Κάρεϊ έγινε δεκτή στην Αγγλία με αποδοκιμασία καθώς, όπως ανέφεραν τα τότε μέσα ενημέρωσης, «ερχόταν σε αντίθεση με κάθε ευπρέπεια, τους καλούς τρόπους και τον σεβασμό στους άλλους»... Έτσι, με την άφιξη του Ιακώβου στην Αγγλία, ο Ρόμπερτ απολύθηκε από τη νέα του θέση και είδε την κούρασή του να πηγαίνει στράφι.
Όσον αφορά τη συνέχεια της ιστορίας, ο Ιάκωβος Α’ προσπάθησε να κυβερνήσει την Αγγλία και τη Σκωτία ως ένα ηνωμένο βασίλειο. Όπως είχε δηλώσει χαρακτηριστικά στη Βουλή: «Εγώ είμαι ο σύζυγος και όλη η νήσος είναι η νόμιμη σύζυγός μου...».
Παρ’ όλες τις προσπάθειές του, όμως, η Αγγλία και η Σκωτία παρέμειναν αυτόνομα κράτη, με μαχητικά ανεξάρτητες πολιτικές ελίτ. Δεν ενώθηκαν παρά έναν αιώνα αργότερα, το 1707, όταν στον θρόνο καθόταν μία άλλη άτεκνη μονάρχης, η δισέγγονη του Ιακώβου, βασίλισσα Άννα.
