Στέφανος Ξενάκης: «Έμεινα 8 μέρες στο κρατητήριο στη ΓΑΔΑ... το κακό που συνέβη ήταν ο διασυρμός»
Μιλώντας για τα παιδικά του χρόνια είπε χαρακτηριστικά ότι ένιωθε ''σαν να μην υπήρχε''.
Καλεσμένος στην εκπομπή ''ΕQ'' με την Έλενα Παπαβασιλείου ήταν ο Στέφανος Ξενάκης και αναφέρθηκε σε δύσκολες στιγμές της ζωής του, στην μάχη με την κατάθλιψη αλλά και στα παιδικά του χρόνια.
Στα σχολικά χρόνια ήταν σαν να μην υπήρχα
«Ο μπαμπάς μου ήταν ναυτικός. Από τα 2 μέχρι τα 7 ήμουν στα πλοία μαζί με τους γονείς μου και τα μαθήματα έρχονταν δια αλληλογραφίας στα διάφορα λιμάνια και η μητέρα μου ήταν και δασκάλα μου. Στα 7 μου πήρε σύνταξη ο πατέρας μου και εγώ γύρισα πίσω.
Ποτέ δεν ήξερα ότι ο εαυτός μου, μου ανήκε. Θεωρούσα ότι ο εαυτός μου δεν μου ανήκει και ανήκει στους γονείς μου και στην κοινωνία και ότι έπρεπε να είμαι ένα κλασικό, καλό παιδί για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Το θέλω ήταν άγνωστη λέξη για μένα. Δεν ήξερα τι υπήρχε μέσα μου και κάποια στιγμή αναγκάστηκα να το μάθω και ήταν μια πολύ όμορφη διαδικασία με πολλές εντάσεις και συγκρούσεις και με τον εαυτό μου και με τους άλλους. Το δούλεψα, το βρήκα, η μάνα μου το βρήκε και έχουμε μια πολύ καλή σχέση. Οι γονείς έκαναν το καλύτερο που ξέρανε, όπως και οι γονείς τους έκαναν το καλύτερο που ξέρανε. Σε ένα βιβλίο λέω '' μέχρι πότε θα φταίνε οι γονείς σου;''.
Με τραυμάτισε η ανημπόρια με την οποία μεγάλωσα. Κυρίως στα σχολικά χρόνια ήταν σαν να μην υπήρχα. Δεν πήγα ποτέ πενθήμερη εκδρομή για να κάτσω να διαβάσω. Είτε υπήρχα, είτε δεν υπήρχα, στα μάτια μου ήταν το ίδιο. Άργησα να βρω την εξήγηση και όταν την βρήκα ήταν σαν να πάτησα στη γη».
Η μάχη με την κατάθλιψη
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια. Βαθιά κατάθλιψη και έλεγα κάποια στιγμή ''άντε να τελειώνουμε''... ήμουν στα 40. Μου έδινε ανακούφιση ότι κάποια στιγμή αυτό θα τελειώσει. Δεν είχα ιδέα τι ήταν η ψυχοθεραπεία. Ήταν σαν να είμαι σε ένα δωμάτιο και να κουτουλάω από τοίχο σε τοίχο χωρίς να ξέρω πού είναι η πόρτα. Καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά. Ήταν ένα αδιέξοδο και δεν ήξερα να νιώθω συναισθήματα.
Το μόνο που μου έδινε ανακούφιση ήταν το να οδηγώ πολλές ώρες και να πηγαίνω στο Σούνιο για να αλλάξω παραστάσεις. Για εμένα η συνάντηση με τον εαυτό μας είναι αναπόφευκτη. Πλέον η ψυχοθεραπεία δεν είναι ταμπού και μπορεί σήμερα οι παραστάσεις και τα ερεθίσματα να είναι έντονα και πολύπλοκα και να σε μπερδεύουν, αλλά έχουμε εργαλεία που δεν υπήρχαν παλιά.
Μια δύσκολη στιγμή...
Ακόμα και η προσωπική ελευθερία που την θεωρούμε δεδομένη, δεν είναι δεδομένη. Είχα 18 χρόνια την εταιρεία μου, πτώχευσε την εποχή των μνημονίων και λόγω ευθυνών δικών μου και τακτοποιήθηκαν νομικά κάποια θέματα, όμως κάποια άλλα όχι. Όμως έτρεχα σε ομιλίες τότε και άργησα να τακτοποιήσω κάποια πράγματα και η πράξη έγινε αξιόποινη και βγήκε σήμα αναζήτησης. Ο δικηγόρος μου είχε πει ότι κινδύνευα να συλληφθώ. Μια Δευτέρα με το που κατέβηκα από το σπίτι μου, ήταν ένας άνθρωπος με πολιτικά και μου είπε να τον ακολουθήσω. Έμεινα 8 μέρες μέσα γιατί ήταν διαδικαστικό το θέμα μέχρι να τακτοποιηθούν οι εκκρεμότητες. Έμεινα στο κρατητήριο στη ΓΑΔΑ. Γνώρισα έναν άλλον κόσμο που είχα ανάγκη να γνωρίσω, αλλά το κακό ήταν ο διασυρμός. Πήρα ένα γερό μάθημα και οι μέρες αυτές ήταν πολύτιμες για μένα. Μάλιστα μια μέρα με πήρε η κόρη μου τηλέφωνο και ήταν ενθουσιασμένη που ήμουν χαρούμενος και είπε στη μαμά της '' παίζει να περνάει καλύτερα ο μπαμπάς μέσα, απ' ότι εμείς έξω''.
