Τι κυβίστηση, τι κωλοτούμπα…

Για τρεις εβδομάδες φαίνονταν πολύ δύσκολο  να ικανοποιηθεί το αίτημα της εκταφής της σορού του Ντένις. Τι κι αν  ένας χαροκαμένος πατέρας απαιτούσε να μάθει αν είχε θάψει το παιδί του και όχι κάποιο άλλο από τα πενήντα επτά θύματα  των Τεμπών, καθώς και ποια ήταν η αιτία θανάτου. Τι κι αν υποστήριζε το αυτονόητο αίτημα του με την ύστατη ικεσία της απεργίας πείνας.

Η άρνηση –μάλιστα- εκπορεύονταν τόσο από την πολιτική ηγεσία -ως μη όφειλε- αλλά κυρίως από την κορφή του συστήματος της δικαιοσύνης. Η πρόεδρος του Αρείου Πάγου, σε μια μάλλον ασυνήθιστη παρέμβασή της, είχε ξεκόψει με δημόσια δήλωση της ότι εκταφή δεν γίνεται: «Η εκταφή αυτή ζητείται στα πλαίσια του έργου της ανάκρισης. Η ανάκριση έχει κλείσει με νόμιμο τρόπο και βρίσκεται σε πρόεδρο εφετών.

Σε αυτή την περίπτωση το αίτημα αφορά την εξέταση των οστών για ξυλόλιο και άλλες ουσίες. Τέτοια αιτήματα έχουν γίνει κατά τη διάρκεια της ανάκρισης και έχουν απαντηθεί, άρα δεν μπορούμε να επανέλθουμε απ’ αυτών». Αναλόγου περιεχομένου ήταν και δήλωση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, και οι δηλώσεις αυτές αξιοποιήθηκαν από όσους έλεγαν ότι η εκταφή δεν θα γίνει γιατί θα καθυστερούσε η δίκη, πράγμα το οποίο αυτονόητα προκαλούσε αντιδράσεις  σε αρκετούς από τους συγγενείς των θυμάτων.

Και ενώ αυτή η μάχη της εκταφής συνεχίζονταν, και ο απεργός πείνας επέμενε -με τον κίνδυνο για την υγεία του να μεγαλώνει- η δικαστική πλευρά αποφάσισε να ικανοποιήσει μέρος του αιτήματος δίνοντας την άδεια εκταφής μόνο για την ταυτοποίηση του νεκρού. Ξαφνικά η ξεκάθαρη δικαστική θέση  ότι δεν μπορούν να επανέλθουν σε αιτήματα που έχουν απαντηθεί, θόλωσε.

Ο Πάνος Ρούτσι δεν υποχώρησε όμως, και φτάνοντας πλέον στις είκοσι μέρες απεργίας, η δικαστική εξουσία βρήκε τρόπο να ικανοποιήσει τα αιτήματα τόσο για την ταυτοποίηση, όσο και για τοξικολογικές και όποιες άλλες εξετάσεις κρίνονταν απαραίτητες από τους συγγενείς. Και προφανώς το γεγονός ότι βρέθηκε τρόπος να γίνουν αυτά που δεν επιτρέπονταν και μάλιστα χωρίς να καθυστερήσουν την έναρξη της δίκης, όσο και το ότι η δικαιοσύνη έδειχνε να αρνείται κάτι, που τελικά δέχθηκε και μάλιστα σε δόσεις, αφαίρεσε μεγάλο κομμάτι της αξιοπιστίας της. Άλλο είναι να στηρίζεις την θέση σου σε αρχές, νόμους και κανόνες και να θεωρείς ότι τηρούνται απαραβίαστα, και άλλο να αξιοποιείς τις προβλέψεις ανάλογα με τι εξυπηρετεί. Άλλο είναι το από τον Καραϊσκάκη λεγόμενο: «είπα, ξείπα, χέζω την παρόλα μου» και άλλο το «ο λόγος μου, συμβόλαιο». Είτε πεις την κωλοτούμπα, κωλοτούμπα είτε την πεις κυβίστηση, είναι το ίδιο και το αυτό.