Βρανά: Νιώθω τυχερή που το έζησα όλο αυτό επειδή ζω ακόμα - Εντυπωσιάστηκα που σχεδόν πέθανα
Η stand up comedian περιγράφει την καθημερινότητά της και εξηγεί ότι η πρόοδος που έχει την κάνει να αντέχει την αναπηρία.
Η Κατερίνα Βρανά -που πριν από 8 χρόνια παραλίγο να χάσει την ζωή της αφού κατά την διάρκεια ταξιδιού της στη Μαλαισία, παρουσίασε διάτρηση εντέρου που προκάλεσε σηψαιμία - έδωσε συνέντευξη στο Grace και αναφέρθηκε στην αναπηρία και πόσο έχει αλλάξει τη ζωή της όλα αυτά τα χρόνια.
«Μέσω αυτού που μου συνέβη και της αναπηρίας που ακολούθησε συνειδητοποίησα πόσο περιοριστικός είναι ο τρόπος που θεωρούμε ότι πρέπει να είναι ένας άνθρωπος ή πρέπει να είναι μια γυναίκα. Είναι βλακεία… Υπολείμματα από άλλες εποχές. Υποθέτω ότι κάπου θα εξυπηρετούν για να υπάρχουν ακόμα, ωστόσο πλέον δεν ισχύουν. Και επίσης σε κρατάνε σε πολύ μονοδιάστατη ζωή και μονοδιάστατο ρόλο. Ζούμε σε μια εποχή που πλέον έχουν πέσει τόσα ταμπού και τόσα όρια. Και όμως συνεχίζουμε και παγιδεύουμε τους εαυτούς μας σε στερεότυπα, τα οποία υπάρχουν από το Μεσαίωνα».
Έχουν περάσει οκτώ χρόνια από τότε που πήγα να πεθάνω
«Ρε φίλε, πεντακόσια χρόνια μετά και ακόμα παλεύουμε με τις ίδιες βλακείες. Δηλαδή, έλα τώρα… Εν τέλει αυτοπεριοριζόμαστε. Όταν λέμε κοινωνία τι εννοούμε; Εμείς είμαστε η κοινωνία που τα δεχόμαστε όλα αυτά και τα έχουμε ενστερνιστεί. Είναι χαζά. Είναι πάρα πολύ χαζά. Δηλαδή, είναι πηγή κωμωδίας από μόνα τους».
«Έχουν περάσει οκτώ χρόνια από τότε που πήγα να πεθάνω και μέσα σε αυτά τα οκτώ χρόνια έχω ακούσει, για παράδειγμα, λόγω του πώς έχω αντιμετωπίσει όλο αυτό που μου συνέβη, ότι είμαι παλικάρι, λεβέντης και ότι έχω τεράστια αρχ@δια... Δεν έχω! Δε θέλω να στενοχωρήσω κανέναν αλλά δεν έχω! Θεωρώ πολύ προβληματικό να χρησιμοποιείς τους όρχεις ως σύμβολο δύναμης και αντοχής. Ένα κρύο αεράκι να φυσήξει κι ανεβαίνουν στον λαιμό, ρε παιδί μου. Είναι το πιο ευαίσθητο σημείο του ανθρώπου σώματος…».
Νιώθω τυχερή που το έζησα όλο αυτό, επειδή τη γλίτωσα και ζω ακόμα
«Νιώθω τυχερή που το έζησα όλο αυτό, τελικά. Επειδή τη γλίτωσα και ζω ακόμα, εντυπωσιάστηκα που σχεδόν πέθανα. Είναι φοβερό να έχεις μια τέτοια επιτυχία στη ζωή σου. Κάτι τόσο δραματικό. Μου θύμισε εκείνες τις παλιές σαπουνόπερες του 1990 που κάποιος πάντα ήταν σε κόμμα και άλλαζε ο ηθοποιός που έπαιζε τον ρόλο… Κι έλεγα μέσα μου φαντάσου να ξυπνήσει και να είναι άλλος άνθρωπος…».
«Μια τυπική μου μέρα μετά από την περιπέτειά της υγείας μου στη Μαλαισία; Πρώτον, επέστρεψα σπίτι με τη μάνα μου, όνειρο ζωής ναι… έλεγα, δεν μου φτάνουν όλα τα άλλα! Από τη μία έλεγα έλεος, από την άλλη, επειδή ζούσα στο Λονδίνο είκοσι χρόνια και τα τελευταία τρία ταξίδευα, το να είμαι ξανά στην Ελλάδα και να περνάω χρόνο με τους γονείς μου ήταν θεϊκό».
«Είμαστε πολύ κοντά ως οικογένεια. Το να μπορώ να βλέπω τα αδέρφια μου και τους γονείς μου είναι υπέροχο. Θα μπορούσα να μη μένω μαζί τους, η αλήθεια είναι…».
«Η μέρα μου έχει φυσικοθεραπεία, σίγουρα, καμιά φορά έχει κι άλλη θεραπεία εργοθεραπεία, λογοθεραπεία… καλά αλλά βαρετά, όπως και να το κάνεις. Ο μόνος λόγος που συνεχίζω είναι η πρόοδος που έχω. Αλλιώς δεν παλεύεται».
