Αθηνά Μαξίμου: «Όταν γνώρισα τον Αιμίλιο δεν έψαχνα τον μπαμπά μου, αλλά έναν σύντροφο»
Η ηθοποιός μίλησε για το πώς βλέπει σήμερα τον άντρα της, αλλά και για τους χίπηδες γονείς της που δεν της έβαζαν όρια.
Η Αθηνά Μαξίμου ήταν καλεσμένη της Αθηναΐδας Νέγκα στο «Καλύτερα Αργά» του Action 24 και μίλησε για τον Αιμίλιο Χειλάκη και τη γνωριμία τους, αλλά και για τους γονείς της που ποτέ δεν της έβαλαν όρια και έτσι έμαθε να τα βάζει από μόνη της. «Με τον Αιμίλιο, όταν πρωτοήμασταν μαζί, είχα πείσει μια φίλη μου, η οποία γελούσε τότε, ότι εγώ με αυτόν τον άνθρωπο θα παντρευτώ, το ξέρω. Είναι ο άνθρωπος της ζωής μου. Κάποια στιγμή μου είπε κι εκείνος ότι είμαι ο άνθρωπος της ζωής του και γι’ αυτό έγινε αυτή η πρόταση γάμου και παντρευτήκαμε.
Όταν περάσει ο καιρός συνεχίζεις να τον βλέπεις σαν ένα πάρα πολύ ωραίο αγόρι, αλλά σαν ένα άλλο αγόρι. Τότε εκείνο ήταν ένα απομακρυσμένο, ξένο πλάσμα που δεν το γνώριζα. Τώρα είναι ένα αγόρι που γνωρίζω πολύ καλά. Φυσικά υπάρχουν στιγμές που με εκπλήσει, όπως φαντάζομαι αντίστοιχα τον εκπλήσσω εγώ. Αλλά ναι, ισχύει ότι τον βλέπω σαν είναι το αγόρι μου, παραμένει αυτό.
Σε όσες σχέσεις έχω κάνει στη ζωή μου, ασυνείδητα, κάπου βαθιά, ερχόταν πάντα μια φράση που μου έλεγε τι θα είναι αυτή η σχέση. Και νομίζω ότι συμβαίνει σε όλους μας, απλά είτε θέλουμε να το ακούσουμε, είτε το αρνούμαστε. Για πολλά χρόνια έψαχνα τον μπαμπά μου στις σχέσεις μου. Όταν έφτασα στον Αιμίλιο όμως, το είχα πια ξεπεράσει αυτό. Ξαφνικά δεν ήθελα τον μπαμπά μου, ήθελα έναν σύντροφο.
Σπίτι δίχως όρια
Είμαι μοναχοπαίδι και παιδί χωρισμένων γονιών. Οι γονείς μου ήταν καλλιτέχνες, η μητέρα μου διακοσμήτρια, ο πατέρας μου ζωγράφος. Γενικά ήταν ένα χίπικο σπίτι, να το πω έτσι, οπότε είχα να μεγαλώσω δύο γονείς! Είναι εξίσου δύσκολο με το να έχεις αυστηρούς γονείς.
Όταν ήμουν μικρή με δυσκόλευε το ότι αισθανόμουν ότι δύο άνθρωποι δεν έχουν όρια, είναι σαν μικρά παιδιά. Ό,τι τους έρχεται θα το κάνουν. Αλλά νομίζω ότι δεν καταλάβαιναν ότι αυτό έχει και μία συνέπεια όταν έχεις και ένα παιδί. Οπότε αναγκαζόμουν να είμαι πάρα πολύ σωστή, να βάζω όρια στον εαυτό μου. Επίσης έπρεπε να αλλάζω σπίτια και το κάθε σπίτι είχε μία άλλη συνθήκη, είχε άλλη νομοτέλεια, άλλες συνήθειες, οπότε κι εγώ έπρεπε να προσαρμόζομαι κάθε φορά στο αντίστοιχο σπίτι.
Ευχαριστημένη δεν ήμουν, αλλά δεν είχα και καμία παραμυθία μέσα μου ότι μπορεί να ξανά είναι μαζί. Οπότε έπρεπε απλά να αντεπεξέλθω στις συνθήκες τις συγκεκριμένες. Και αυτό, οφείλω να ομολογήσω, ότι είναι και ο λόγος για τον οποίο ωρίμασα και πάρα πολύ γρήγορα. Γενικά δεν μετανιώνω για τα πράγματα, γιατί νομίζω ότι η σωστή διαχείρισή τους είναι το αποτέλεσμα που είσαι. Θεωρώ ότι μάλλον για κάποιον λόγο έτσι έπρεπε να είχε γίνει και αυτό αποτυπώνεται στην Αθηνά που είναι σήμερα».
