Καμπουράκης: «Είχα ρίξει μια γροθιά σε κάποιον, έπεσε, χτύπησε, μου έκανε μήνυση και καταδικάστηκα»

Ο Δημήτρης Καμπουράκης μίλησε στο «Καλύτερα Αργά» του Action 24 και στην Αθηναΐδα Νέγκα για τα αρνητικά σχόλια που δέχεται στο Twitter, για τις επιθέσεις που έχει δεχθεί στον δρόμο, για τις παλιές τηλεοπτικές κόντρες, για τις μπαλωθιές στην Κρήτη και γιατί δεν κατέβηκε ποτέ στην πολιτική. «Έχει γεμίσει ο κόσμος αγράμματους και αστοιχείωτους και ανθρώπους που δεν μπορούν να κάνουν σύνθεση των εννοιών και διάφορους τύπους οι οποίοι νομίζουν ότι επειδή μπορούν να γράψουν στο Twitter ότι μπορεί να συμπεριφέρονται και στη ζωή τους έτσι. Και τσαμπουκάδες οι οποίοι δέρνουνε, είναι «μάγκες» και οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι κότες!

Δεν διαβάζω ποτέ τα σχόλια, το λέω και δεν με πιστεύει κανένας. Δεν ασχολούμαι καθόλου. Γράφω και δεν πάνε να λένε από κάτω… Τον καιρό που δεν υπήρχαν τα social media και έλεγα εγώ κάτι με το οποίο διαφωνούσαν οι μισοί. Αν αυτός που με άκουγε με έβριζε, τον άκουγα εγώ; Όχι! Τώρα λοιπόν που έχει δυνατότητα αντί να το πει στο καφενείο, να το γράψει στο Ίντερνετ πρέπει να το διαβάσω εγώ; Δεν με ενδιαφέρει, ας λέει»

«Έχω φοβηθεί στον δρόμο από επιθέσεις. Είχα και βόμβα στο σπίτι. Μου έχυσαν μπύρα σε μπαρ! Μου επιτέθηκαν στο αεροδρόμιο και ήταν η μάνα μου μπροστά! Με πέτυχε τύπος στην Πανεπιστημίου και ήθελε να με πλακώσει και του λέω πρόσεξε, σε βλέπει η κάμερα. Και φοβήθηκε κι έφυγε χωρίς να υπάρχει κάμερα».

Τηλεοπτικές κόντρες

«Δεν είμαι καμία αγγελική φυσιογνωμία. Πιστεύω ότι δεν έχω γίνει ο Διάβολος κανενός, ο Σατανάς κανενός δηλαδή, αλλά και αγγελάκι δεν ήμουνα. Να μην καταναλώνετε τη ζωή σας σε λάθος αντιθέσεις και σε λάθος συγκρούσεις γιατί όταν περάσουν τα χρόνια, καταλαβαίνεις πόσο μάταια είναι αυτά.

Θυμάμαι τότε που πρωτοξεκινήσαμε ήταν ο Παπαδάκης στον ΑΝΤ1, εγώ με τον Οικονομέα στο MEGA, ο Αυτιάς στον ALPHA. Είχαμε κάτι συγκρούσεις, παρά το ότι τότε κρατούσαμε ένα επίπεδο, δεν βριζόμασταν, αλλά σκεφτόμασταν πώς να φάμε ο ένας τον άλλον! Και τώρα κάθομαι και βλέπω τον Καμπουράκη έτσι όπως έχει καταντήσει, τον Αυτιά εκεί που είναι, τον Παπαδάκη και λέω, τι φαγωθήκαμε;»

Οι μπαλωθιές

«Είχα πάει σε έναν γάμο στην Κρήτη και ήταν κάτι φίλοι μου εκεί που είχαμε τελειώσει το σχολείο μαζί και είχαν βγάλει κάτι 45άρια και βάραγαν. Γυρίζουμε στο σπίτι την άλλη μέρα και λέω, θα μου πάρεις ένα πιστόλι. Αρχίζει η μάνα μου, αφήστε τις κουζουλάδες, τις σαχλαμάρες, σκοτώνεται κόσμος, αγόρευε η Κατίνα… Ο πατέρας μου δεν μιλούσε. Και κάποια στιγμή γυρίζει, σταματάει το φαΐ του με κοιτάει και μου λέει: το πιστόλι θα το έχεις στην καρδιά, όχι στη χέρα! Τετάρτη γυμνασίου είχε βγάλει, ήταν μορφωμένος για την εποχή του.

Οι μπαλωθιές έχουν κοπεί τώρα. Κόπηκαν πρώτον διότι το κράτος αποφάσισε να κάνει κάτι. Δηλαδή, τώρα άμα ακουστούν πιστολιές σε γάμο ή σε πανηγύρι με το που θα φύγουν θα είναι τρία μπλόκα γύρω-γύρω κι άμα σε πιάσουν με όπλο σε πάνε μέσα. Και δεύτερον, διότι αντέδρασε η κοινωνία. Δηλαδή, πάει η νύφη ή ο γαμπρός και λένε δεν θέλω πιστολιές, οπότε έχει περιοριστεί αισθητά. Όχι όμως η οπλοφορία, η οπλοκατοχή και οι σφαίρες. 

Είναι εκατομμύρια τα πιστόλια κάτω, όλοι έχουν. Είναι ένα τραγικό πράγμα. Αλλάζει η Κρήτη όπως αλλάζουν και όλα τα υπόλοιπα μέρη. Διατηρεί ορισμένα καλά και ορισμένα κακά ακόμα. Νιώθω όμορφα άμα πάω κάτω. Μετά την τρίτη, τέταρτη μέρα, λέω άντε να επιστρέψω. Ίσως όταν μεγαλώσω πολύ και δεν δουλεύω, να πάω να κάτσω κάτω».

Η καταδίκη

«Μετριάζω το χιούμορ μου στην τηλεόραση, μετριάζω και τη γλώσσα. Όταν τα παίρνω στο κρανίο είμαι αθυρόστομος! Τα παίρνω με τη βλακεία και με τον ηλίθιο!στο κρανίο. Ε, τα παίρνεις ρε παιδί μου τώρα με τη βλακεία. Δεν τσακώνομαι όμως πια, ελέγχομαι! Μπουνιές δεν παίζω…

Είχα μια καταδίκη για ξυλοδαρμό. Είχα ρίξει μια γροθιά σε κάποιον, έπεσε, χτύπησε, μου έκανε μήνυση και καταδικάστηκα. Δεν είπα συγγνώμη γιατί ήταν σε αφισοκόλληση και μετά δεν γνωρίζαμε ποιοι ήταν εκεί. Μάλιστα καθυστέρησα να μπω και στην ΕΣΗΕΑ τότε, γιατί έπρεπε να έχεις λευκό ποινικό μητρώο και εγώ είχα μια καταδίκη».

Δημοσιογραφία και πολιτική

«Καθένας το σταθμίζει με τον δικό του τρόπο. Εγώ δεν το έκανα. Εδώ έχουμε δημοσιογράφους οι οποίοι έγιναν πολιτικοί και ξαναγύρισαν και έγιναν ξανά δημοσιογράφοι. Θες να είσαι δημοσιογράφος; Γίνε μέχρι τα 55 σου κι ύστερα αν θες να γίνεις βουλευτής, να το ζεις και αυτό, γίνε μετά και μην ξαναγυρίσεις. Μην γίνει στα 35 σου, γιατί στα 45 σου θα φύγεις από την πολιτική και μετά θα πεινάσεις. Αν δεν τα έχεις αρπάξει! Εγώ ξέρω άνθρωπο, ο οποίος έχει κάνει 16 χρόνια βουλευτής και εκ των οποίων τα 4 χρόνια υπουργός, ο οποίος όταν έφυγε από βουλευτής δεν είχε λεφτά να πάει το παιδί της στο φροντιστήριο. Θα μου πεις έναν, ξέρεις δυο, εντάξει οι περισσότεροι κάπως τα έχουνε βολέψει.

Είμαι πολιτικός συντάκτης χρόνια. Πολλές φορές μου προτάθηκε να κατέβω στην πολιτική, το απέφευγα, διότι το φοβόμουν. Νομίζω ότι η εξουσία και τα πολλά λεφτά εμφανίζουν τον πραγματικό χαρακτήρα του ανθρώπου. Σου δίνουν απεριόριστες δυνατότητες, μεγάλες δυνατότητες σχέση με αυτές που είχες κάποτε και ξεσαλώνεις, διότι αυτό θα ήθελες και είσαι πραγματικά!

Από την άλλη, νομίζω ότι έχει ο άλλος την εντύπωση ότι ανεβαίνοντας μια σκάλα πολιτική γίνεται από απλός άνθρωπος βουλευτής, υπουργός, πρωθυπουργός, πρόεδρος του ΟΗΕ, να πάρω Νόμπελ ειρήνης κλπ. Λοιπόν, νομίζω ότι όσο ανεβαίνει, τόσο αντιλαμβάνεται ότι η πραγματική ζωή δεν είναι εκεί. Και συνεχίζει να πιστεύει ότι είναι πιο πάνω από εκεί που ήταν, παρά να καταλάβει ότι η ζωή ήταν πίσω και θα μπορούσε να τη ζήσει με όποιο τρόπο, αν είχε μυαλό. Και μερικοί παθαίνουν και ένα σύνδρομο ατιμωρησίας. Βέβαια, παλαιότερα ήταν χειρότεροι οι πολιτικοί, ήταν πολύ πιο υποκριτές. Γιατί δεν υπήρχε ένα κινητό παντού!»