Για τους IDLES το πανκ δεν είναι αυτοσκοπός και στις συναυλίες τους περνάς καλά

Οι IDLES δεν είναι μια μπάντα που θέλει να σου προκαλέσει δυσφορία, για να σε βγάλει ντε και καλά εκτός comfort zone, που λένε. Μιλάνε για τη δύναμη της ευαισθησίας, για τη μουσική σαν  πλατφόρμα επικοινωνίας, για την αγάπη. Πρώτα από όλα αγκαλιάζουν τα δικά τους λάθη και μετά σε καλούν να κάνεις το ίδιο την ώρα και τη στιγμή που στη σκηνή ακούγονται μανιασμένα ριφ και στην αρένα γίνεται ο κακός χαμός.

Αν και ο ήχος τους υπήρξε κατά διαστήματα καταιγιστικός, ποτέ δεν έκαναν την οργή τους σημαία. Μπορεί να ουρλιάζουν στο “Mother” ή στο “Danny Nedelko”,  αλλά το μήνυμα τους είναι για την προστασία και την κατανόηση. Δεν κάνουν σκληρό πανκ για να εκτονωθούν ούτε το να περάσει καλά ο κόσμος είναι αυτοσκοπός. Είναι για να επέλθει κάθαρση, για γιατρειά.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι το “Samaritans”. Αν δεν προσέξεις τους στίχους, είναι ένα ωμό punk τραγούδι. Αν ξεχάσεις για λίγο την ένταση και τον ρυθμό, είναι μια αμφισβήτηση της εγγενούς αρρενωπότητας, που τις περισσότερες φορές καταλήγει να είναι τοξική. Η έμπνευση μάλιστα έρχεται από ένα στιχάκι της (of all people) Katy Perry: το κορίτσι γίνεται αγόρι που φίλησε αγόρι για να σου δείξει ότι η κοινωνία σου φυτεύει στο μυαλό την τοξική αρρενωπότητα. Το macho είναι η λέξη που μισούν περισσότερο, η λέξη που θέλουν να αντικατασταθεί από την ειλικρίνεια και το δικαίωμα στην ευαισθησία.

Αν υπήρξε μια καθοριστική περίοδος στην πορεία της μπάντας αυτή είναι όταν έγραψαν το “The Crawler”. Ήταν τότε που  ένταση έδωσε για τα καλά τη θέση της στην ενδοσκόπηση. Ο Τζο Τάλμποτ πάλευε 15 χρόνια με τους εθισμούς και ανάρρωνε από ένα πολύ σοβαρό τροχαίο. Η βία γέννησε την αγάπη και τη θλίψη. Ο τρόμος ανακατεύτηκε με την ευαισθησία και η τραγουδοποιία των IDLES απέκτησε πολυπλοκότερο και πολυδιάστατο χαρακτήρα. Η μουσική δεν ήταν θεραπεία, αλλά το αποτέλεσμά της. Το “The Crawler”είναι ειλικρινές, είναι σκοτεινό, είναι αληθινό.

Από το σκοτάδι στο φως, ένα τσιγάρο δρόμος λένε, και οι IDLES επανήλθαν με την πιο φωτεινή πλευρά της μπάντας στο TANGK που ηχογραφήθηκε σε συμπαραγωγή με τον Nigel Godrich, γνωστό για τη δουλειά τους με τους Radiohead. Το χαμηλότερο τέμπο δεν ήταν κάτι καινούριο, αλλά εδώ είναι σαν να ήθελαν να διαγράψουν το παρελθόν τους ως πάνκηδες και να διαμορφώσουν μία διαφορετική πραγματικότητα που ταιριάζει καλύτερα και στα δισκογραφικά τους «χιλιόμετρα». 

Και μπορεί να μην άρεσε στην ολότητά του στους κριτικούς [8άρια από Rolling Stone, NME και Guardian], αλλά αυτοί σίγουρα πέρασαν καλά γράφοντάς το. Όπως σημειώνει και ο Άλεξ Πετρίδης, δημοσιογράφος-κριτικός ποπ και ροκ μουσικής, δεν είναι κακό που μία μπάντα που έκανε κάτι καλά, δοκιμάζει κάτι καινούργιο και επίσης το κάνει καλά. Μπορεί να μπερδεύει ένα μέρος του κοινού, αλλά είπαμε: το πανκ δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός.

Οι IDLES θα εμφανίστούν ζωντανά στις 18 Ιουνίου στο πλαίσιο του Release Festival.