Η επανάσταση του κυρ Παντελή
Όλα μοιάζουν τόσο για τους κυρ Παντελήδες όσο και για το πολιτικό μας σύστημα, να βρίσκονται σε μια ισορροπία που οι πολλοί δεν θέλουν να τη διαταράξουν.
Το τραγούδι του Πάνου Τζαβέλα, «κυρ Παντελής», από το μακρινό 1975 και ένα δίσκο κυρίως με αντάρτικα τραγούδια, στέκονταν κριτικά απέναντι σε ένα έντιμο άνθρωπο που έβγαζε λεφτά στο μαγαζί του, στο οποίο αφιέρωσε την ζωή του. Ο «καθώς πρέπει» κυρ Παντελής είναι άβουλος και σε απόσταση από τα κόμματα και την πολιτική. Έχει ξεκάθαρα τοποθετήσει την οικογένεια σε πρώτη και μόνη προτεραιότητα και είναι συνεπής και στις θρησκευτικές του υποχρεώσεις. Για αυτό και ο Τζαβέλας τον κατακρίνει που ανάλωσε την ζωή του χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει αυτούς που μάχονταν για ένα ανώτερο σκοπό.
Με τα χρόνια ο κυρ Παντελής από τραγούδι έγινε πολιτικός ορισμός, αρνητικά φορτισμένος από όσους τον χρησιμοποιούσαν, και φωτογράφιζε τους βολεμένους ανθρώπους που δεν θυσίαζαν την καλή ζωή τους για αγώνες. Οι κυρ Παντελήδες είναι αντικειμενικά η συντριπτική πλειονότητα και κατά τεκμήριο σιωπηλοί. Στη ζωή καταφέρνουν να έχουν τα αναγκαία, και ίσως και κάτι παραπάνω, αλλά ακόμα και αν έχουν λιγότερα, δεν θα διεκδικήσουν, και σε καμία περίπτωση δεν θα «βγουν μπροστά».
Όλα μοιάζουν τόσο για τους κυρ Παντελήδες όσο και για το πολιτικό μας σύστημα, να βρίσκονται σε μια ισορροπία που οι πολλοί δεν θέλουν να τη διαταράξουν. Και σπανίως, ότι κι αν συμβεί, επιτρέπουν στους εαυτούς τους να επαναστατήσουν, αφού δεν θέλουν να κλονιστεί η ισορροπία που τους εξασφαλίζει την -κατ αυτούς- καλοζωία.
Όταν επαναστατούν αυτοί που το μόνο που δεν θέλουν είναι οι επαναστάσεις, οι ριζοσπαστισμοί και άλλα φασαριόζικα, η ισορροπία είναι ήδη χαμένη. Έχει χαθεί για παράδειγμα η ασφάλεια, στην οποία οι κυρ Παντελήδες έχουν καταθέσει τη βούληση τους και έχουν επενδύσει τις όποιες ελπίδες τους. Για να ξυπνήσουν ένστικτα τόσο βαθιά υπνωτισμένα, πρέπει ο εφιάλτης του διπλανού ή του παραδιπλανού να τους αφορά άμεσα. Πρέπει να αισθανθούν ότι όπως και αν λέγεται ο διπλανός, μπορεί να είναι και αυτός ένας κυρ Παντελής.
Όταν σκοτώθηκαν τα πενήντα επτά παιδιά στα Τέμπη, η σιωπηλή πλειονότητα αισθάνθηκε αυτό το «θα μπορούσαν να είναι παιδιά τους». Και για αυτό το τεράστιο συλλαλητήριο στις 28 Φεβρουαρίου, για αυτό και η ανάδειξη προσωπικοτήτων από τους χαροκαμένους. Και είναι τέτοια η πίεση -που για αυτό και μακραίνει η αλυσίδα των λαθεμένων χειρισμών της κυβέρνησης- που έφτασε τελικά μέχρι το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Το κορυφαίο μνημείο που οι σιωπηλοί γνωρίζουν ότι θα μπορούσε να ονομάζεται και Παντελής ή ο γιος του Παντελή. Οι εξεγέρσεις των Παντελήδων δεν έχουν πολύ φασαρία. Είναι σπάνιες και εξίσου αθόρυβες με τις ζωές τους. Είναι όμως αποτελεσματικές και φέρνουν αλλαγές, που μοιάζουν αναπόφευκτες.
