Ποια απλή γυμναστική μειώνει κατά 30% τις μεταστάσεις του καρκίνου του παχέος εντέρου

Μια μεγάλη καναδική μελέτη που δημοσιεύεται στο New England Journal of Medicine φέρνει στο φως εντυπωσιακά στοιχεία για τη σχέση άσκησης και καρκίνου του παχέος εντέρου. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι ασθενείς που γυμνάζονταν τακτικά μετά τη θεραπεία τους, είχαν 28% μικρότερη πιθανότητα να υποτροπιάσουν ή να πεθάνουν, σε σύγκριση με όσους έλαβαν μόνο συμβουλές υγείας. 

Άσκηση ή χημειοθεραπεία; Και τα δύο σώζουν ζωές

Όλοι οι ασθενείς αυτοί είχαν ήδη υποβληθεί σε χειρουργείο και χημειοθεραπεία. Στη συνέχεια χωρίστηκαν σε δύο ομάδες: η μία ακολούθησε τριετές, δομημένο πρόγραμμα αερόβιας άσκησης με επίβλεψη, ενώ η άλλη έλαβε μόνο γενικές οδηγίες για υγιεινό τρόπο ζωής. Η διαφορά στα ποσοστά επιβίωσης και υποτροπής έγινε εμφανής ήδη από τον πρώτο χρόνο.

Πέντε χρόνια μετά, το 80,3% των συμμετεχόντων στην ομάδα της άσκησης δεν εμφάνισαν υποτροπή, ενώ στην ομάδα ελέγχου το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 73,9%. Η συνολική επιβίωση σε βάθος οκταετίας ήταν επίσης υψηλότερη: 90,3% έναντι 83,2%. Ο κίνδυνος θανάτου μειώθηκε κατά 37% στους ασκούμενους. Συνολικά, πέθαναν 41 άτομα στην ομάδα της άσκησης και 66 στην ομάδα ελέγχου.

Περπάτημα και τζόκινγκ: πόσο και πότε;

Το πιο εντυπωσιακό; Οι ασκήσεις δεν ήταν καθόλου επίπονες. Οι συμμετέχοντες ενθαρρύνθηκαν να κάνουν ήπια αερόβια άσκηση όπως γρήγορο περπάτημα ή χαλαρό τρέξιμο. Αρκούσαν τρεις με τέσσερις βόλτες των 45-60 λεπτών ή τέσσερις φορές χαλαρό τρέξιμο των 25-30 λεπτών την εβδομάδα. Δεν απαιτούνταν εξοπλισμός ή ακραία προγράμματα· μόνο συνέπεια. 

Η άσκηση όχι μόνο μείωσε τις υποτροπές τοπικά και τις μεταστάσεις, αλλά και προφύλαξε από νέους καρκίνους όπως του μαστού και του προστάτη. Τα οφέλη ξεπέρασαν τις προσδοκίες και παράλληλα παρατηρήθηκαν βελτιώσεις στη φυσική κατάσταση και την ποιότητα ζωής. Οι ερευνητές τονίζουν πως η άσκηση μπορεί να συγκριθεί με πολλά εγκεκριμένα αντικαρκινικά φάρμακα, ενώ συγχρόνως είναι δωρεάν, δεν έχει παρενέργειες, αλλά προσφέρει πολλαπλά οφέλη. Η πρώτη φάση του προγράμματος περιλάμβανε και εποπτευόμενες συνεδρίες, γεγονός που βοήθησε στην καθιέρωση της συνήθειας.

Γιατί λειτουργεί; Οι μηχανισμοί πίσω από την προστασία της άσκησης

Αξίζει να σημειωθεί πως ακόμη και η ομάδα ελέγχου εμφάνισε κάποια αύξηση στη σωματική δραστηριότητα. Αυτό δείχνει πως ακόμα και μικρή αύξηση της φυσικής δραστηριότητας μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα, αν και όχι τόσο σημαντικά όσο το δομημένο πρόγραμμα.

Αναπάντητο παραμένει το πώς ακριβώς η άσκηση επιδρά στον οργανισμό για να μειώσει την υποτροπή. Οι επιστήμονες εστιάζουν σε  διάφορους μηχανισμούς, όπως ενίσχυση της ανοσολογικής αντίδρασης, μείωση της αντοχής στην ινσουλίνη, μείωση της φλεγμονής και βελτιωμένη αιμάτωση των ιστών.

Ειδικοί που δεν συμμετείχαν στη μελέτη χαρακτήρισαν τα ευρήματα «πολύ εντυπωσιακά». Ο καθηγητής Μάρκο Γκέρλινγκερ από το Queen Mary University of London δήλωσε πως η άσκηση μπορεί πλέον να θεωρηθεί εξίσου σημαντική με τη χημειοθεραπεία ως μέσο πρόληψης της υποτροπής. Αντίστοιχα, ο Ντέιβιντ Σίμπαγκ-Μοντεφιόρε από το Πανεπιστήμιο του Λιντς επεσήμανε πως «η δομημένη ήπια άσκηση είναι μια ελκυστική λύση χωρίς τις παρενέργειες των φαρμάκων».

Συμπερασματικά, τα στοιχεία που προκύπτουν από τη μελέτη αλλάζουν τα δεδομένα στην αντιμετώπιση του καρκίνου του παχέος εντέρου. Η τακτική αερόβια άσκηση δεν είναι απλώς χρήσιμη, αλλά μπορεί να αποδειχθεί και σωτήρια. Με μηδενικό κόστος και σημαντικά οφέλη, αποτελεί πλέον αναπόσπαστο μέρος της αντικαρκινικής στρατηγικής.