«Ρήξη με την Ουάσιγκτον»: Ύμνοι διεθνούς Τύπου στον Μακρόν για αναγνώριση Παλαιστινιακού Κράτους

Μια δόση θετικής δημοσιότητας έλαβε μετά από πολύ καιρό ο Γάλλος Πρόεδρος μετά την προαναγγελθείσα αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης από την χώρα του ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών.

Η ομιλία του που προκάλεσε αίσθηση ήρθε σαν ευχάριστο διάλειμμα από τα διαρκή πυρά της αντιπολίτευσης στη Γαλλία μετά τις διαδοχικές πτώσεις των κυβερνήσεων τους τελευταίους μήνες. «Ο δρόμος προς την ειρήνη είναι απαιτητικός και πολύ δυσκολότερος από εκείνον του πολέμου.

«Ήρθε, όμως, η ώρα», είπε από το βήμα εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων ενώπιον της Συνέλευσης Εθνών. Η απόφαση προκάλεσε αντικρουόμενες αντιδράσεις από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, όλες ωστόσο, εστιάζουν στον κομβικό ρόλο του Εμανουέλ Μακρόν στο μπαράζ ανακοινώσεων δυτικών χωρών που αναγνωρίζουν επισήμως το κράτος της Παλαιστίνης.

«Η ρήξη που κυοφορούνταν για χρόνια» - «Ο Μακρόν κέρδισε το στοίχημα»

Οι New York Times σχολιάζουν πως με την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης «η Γαλλία και άλλοι σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών μόλις επισημοποίησαν την ρήξη με την Ουάσινγκτον. Μια ρήξη που κυοφορούνταν για χρόνια». Η εφημερίδα υπογραμμίζει την αυξανόμενη απομόνωση των ΗΠΑ και του Ισραήλ στο ζήτημα τονίζοντας πως τα τέσσερα από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας αναγνωρίζουν τώρα το κράτος της Παλαιστίνης.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η Washington Post η οποία αποκαλύπτει την τεράστια προσπάθεια της αμερικανικής κυβέρνησης να αποτραπεί η πρωτοβουλία της Γαλλίας: «Ο υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο προσπάθησε να την αποσοβήσει πριν καν εκδηλωθεί αποστέλλοντας τηλεγραφήματα στις αμερικανικές πρεσβείες και προξενεία σε ολόκληρο τον κόσμο αποθαρρύνοντας συμμετοχή σε συναντήσεις οργανωμένες από τη Γαλλία. Ο Ρούμπιο καταδίκασε επανειλημμένα δημόσια τη γαλλική πρωτοβουλία ως δώρο προς την Χαμάς».

Η Washington Post αναγνωρίζει πως ο Γάλλος Πρόεδρος κέρδισε το στοίχημα: «Κατάφερε να συγκεντρώσει έναν μεγάλο αριθμό ξένων ηγετών και κορυφαίων διπλωματών, συμπεριλαμβανομένων των προέδρων Βραζιλίας, Τουρκίας, Νότιας Αφρικής και Ινδονησίας όπως και τους πρωθυπουργούς Αυστραλίας, Καναδά, Ισπανίας, Βελγίου και Ιρλανδίας, τους βασιλείς της Ιορδανίας και του Μονακό αλλά και τον ΓΓ του ΟΗΕ και άλλους αξιωματούχους». Η εφημερίδα αναφέρεται και στον Δημοκρατικό Γερουσιαστή Κρις Βαν Χόλεν που δήλωσε ενοχλημένος από την αμερικανική θέση: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πραγματικά απομονωμένες, γεγονός που υπονομεύει την επιρροή μας στον κόσμο».

«Ιστορικό βήμα»: Επιδοκιμασίες στη Γαλλία από το Λονδίνο έως το Σίδνεϊ

Η βρετανική συντηρητική Telegraph κάνει λόγο για βαρυσήμαντη ομιλία που διεμήνυσε στο Ισραήλ πως «τίποτε δεν δικαιολογεί την συνέχιση του πολέμου στη Γάζα». Η εφημερίδα υπογραμμίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που διαδραμάτισε ο Μακρόν στην αναγνώριση της Παλαιστίνης από τις δυτικές χώρες: «Ο ρόλος του ήταν αποφασιστικός σε μια εκστρατεία που σκοπό είχε να συγκεντρώσει έναν μεγάλο αριθμό δυτικών χωρών που θα προχωρούσαν στην αναγνώριση. Η ομιλία του ήρθε μία ημέρα αφότου η Μεγάλη Βρετανία, ο Καναδάς και άλλοι δυτικοί σύμμαχοι προχώρησαν σε αυτό το ιστορικό βήμα την Κυριακή».

Στην Αυστραλία, η Sydney Morning Herald μεταδίδει την είδηση δίνοντας έμφαση στην αντίδραση του Αυστραλού πρωθυπουργού ΄Αντονι Αλμπανέζε που βλέπει σε αυτήν την αναγνώριση μια «ευκαιρία να προσφέρουμε την αυτοδιάθεση στον παλαιστινιακό λαό με έναν τρόπο που θα φέρει τον αφοπλισμό και την οριστική απομόνωση στην Χαμάς αποκλείοντάς την από την περιοχή μια για πάντα». Η εφημερίδα σχολιάζει πως η αναγνώριση της Παλαιστίνης αντιπροσωπεύει πολλά περισσότερα από «μια φωνή, μια θέση στη Συνέλευση και μία ψήφο. Είναι μια πραγματική ελπίδα οι Παλαιστίνιοι να έχουν ένα μέρος όπου θα αισθάνονται πως είναι στο σπίτι τους».

Το παράδοξο με τον Εθνικό Συναγερμό που εμφανίζεται ως υπερασπιστής του Ισραήλ

Στην Ισπανία, η El Pais δίνει έμφαση στις αντιδράσεις στην απόφαση του Μακρόν στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Γαλλίας: «Η αντίθεση στον Μακρόν ήρθε από την δεξιά και την ακροδεξιά αλλά και ένα τμήμα της σοσιαλιστικής Αριστεράς με δεσμούς με την εβραϊκή κοινότητα της Γαλλίας». Η εφημερίδα στέκεται ιδιαίτερα στο παράδοξο της τακτικής του Εθνικού Συναγερμού: «Το κόμμα ιδρύθηκε από πρώην μέλη των SS που σήμερα εμφανίζονται ως υπερασπιστές του Ισραήλ. Η ακροδεξιά στη Γαλλία πίστεψε πως βρήκε στην σφαγή της Γάζας ένα κοινό αφήγημα με εκείνο του Ισραήλ ακόμη και εάν, στην περίπτωσή του, η στήριξή του προς το εβραϊκό κράτος εξηγείται περισσότερο από την απόρριψη των μουσουλμάνων μεταναστών από τη Γαλλία παρά από οποιαδήποτε άλλη εγγύτητα με τον Νετανιάχου».

Από την πλευρά της, η El Mundo παραλληλίζει την ομιλία Μακρόν με εκείνη που είχε εκφωνήσει το 2003 ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ντομινίκ Ντε Βιλπέν ο οποίος είχε κατηγορήσει την κυβέρνηση Μπους για τον πόλεμο στο Ιράκ: «Αυτή τη φορά, η Γαλλία πέρασε μήνες να προετοιμάζει το έδαφος για την αναγνώριση και μέρες για να εξοικειώσει την αμερικανική κοινή γνώμη με ένα διαφορετικό είδος πολιτικού λόγου».

Στην Ιταλία, μία χώρα που δεν αναγνωρίζει το κράτος της Παλαιστίνης, η Corriere della Sera επιλέγει να δώσει έμφαση στην αντίδραση του Αμερικανού Προέδρου που πιστεύει πως «η αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης είναι ισοδύναμη με το να προσφέρεις ανταμοιβή στη Χαμάς».

«Το Βερολίνο δεν δίνει λευκό χαρτί στον Νετανιάχου»

Ο γερμανικός Τύπος αναφέρεται εκτενώς στις εντάσεις εντός της Ευρώπης για το ζήτημα. Η Frankfurter Allgemeine γράφει χαρακτηριστικά πως «η Γερμανία αναλαμβάνει καθημερινά τον ρόλο που έχουν οι ΗΠΑ στο Συμβούλιο Ασφαλείας: να είναι ο τελευταίος υπερασπιστής του Ισραήλ. Το Βερολίνο, ωστόσο, δεν θέλει να μεταφραστεί η θέση του ως λευκό χαρτί προς τον Νετανιάχου αλλά περισσότερο ως μάθημα από την ιστορία της χώρας του».

Η Munich Süddeutsche Zeitung ειρωνεύεται την ατμόσφαιρα ενθουσιασμού μετά την ομιλία Μακρόν: «Χειροφιλήματα αλλά και άδειες θέσεις», αναφερόμενη στις άδειες θέσεις των αντιπροσωπειών των ΗΠΑ και Ισραήλ. Για την εφημερίδα, το δίλημμα της Γερμανίας είναι μεγάλο: «Είναι κολλημένη μεταξύ της ειδικής υποχρέωσής της προς το κράτος του Ισραήλ και της διαρκώς αυξανόμενης διεθνούς πίεσης».

Σε κάθε περίπτωση, ο διεθνής Τύπος συμφωνεί σε ένα σημείο: με περισσότερες από 150 χώρες να αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης, η απομόνωση του Ισραήλ και των Ηνωμένων Πολιτειών σε αυτό το ζήτημα ποτέ δεν ήταν μεγαλύτερη.

Eπιμέλεια Βασιλική Κουκίου