Οι πέντε συναυλίες σταθμοί που μάζεψαν το μεγαλύτερο πλήθος και έγραψαν ιστορία στην Αθήνα

Η μουσική στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ απλώς μια υπόθεση ακρόασης ήταν πάντα μια εμπειρία συλλογική, σχεδόν τελετουργική. Από την παραλία της Βουλιαγμένης το καλοκαίρι του ’83, όπου χιλιάδες νέοι έτρεξαν με στρώματα και βάρκες για να ζήσουν το «πάρτι του Λουκιανού», μέχρι το γεμάτο ΟΑΚΑ των Πυξ Λαξ το 2011, οι μεγάλες συναυλίες έγιναν καθρέφτης μιας κοινωνίας που διψούσε για τραγούδι, ελευθερία, συνύπαρξη. Με την Άννα Βίσση να συγκλονίζει το Καλλιμάρμαρο και τον ΛΕΞ να γράφει ιστορία στο ΟΑΚΑ, το παρόν συναντά το παρελθόν· και μας θυμίζει πως οι πέντε μεγαλύτερες συναυλίες που έγιναν ποτέ στην Ελλάδα δεν ήταν απλώς μουσικά γεγονότα, αλλά ζωντανά κεφάλαια της συλλογικής μας μνήμης. Ο Flash.gr κάνει flash back και θυμάται τις μεγαλύτερες συναυλίες που έγραψαν ιστορία.

1. Το «Πάρτι στη Βουλιαγμένη» – Λουκιανός Κηλαηδόνης (25 Ιουλίου 1983)

Η θρυλική πλαζ ΕΟΤ στη Βουλιαγμένη μετατράπηκε σε σκηνικό για το πιο «αντισυμβατικό» πάρτι της δεκαετίας. Ο Λουκιανός κάλεσε φίλους και… ολόκληρη την Αθήνα ανταποκρίθηκε.
Οι εκτιμήσεις μιλούν για 70.000–100.000 κόσμου. Η είσοδος κόστιζε 300 δραχμές (περίπου 0,90 €), ποσό προσιτό για τα δεδομένα της εποχής. Κι όμως, η αίσθηση ήταν πως όλοι μπήκαν τζάμπα, αφού η θάλασσα γέμισε με βάρκες και οι μισοί θεατές παρακολουθούσαν από το νερό.
Ο ήχος ήταν αυτοσχέδιος, τα φώτα λιγοστά, αλλά το vibe ανεπανάληπτο: ελευθερία, έρωτας και μουσική μέχρι το ξημέρωμα.

2. Γιώργος Νταλάρας – ΟΑΚΑ (30 Σεπτεμβρίου & 3 Οκτωβρίου 1983)

Δύο βραδιές–μνημεία. Περίπου 80.000 θεατές σε κάθε συναυλία, με εισιτήριο 500 δραχμές (1,50 € περίπου). Για πρώτη φορά το Ολυμπιακό Στάδιο φιλοξενούσε τέτοιο μέγεθος ελληνικής παραγωγής.
Η σκηνή στήθηκε στο κέντρο του στίβου, ο ήχος ενισχύθηκε με τα πιο σύγχρονα μηχανήματα της εποχής και τα τραγούδια του Νταλάρα ακούστηκαν σε όλη την Αθήνα. Ο καλλιτέχνης δεν περιορίστηκε στο λαϊκό ρεπερτόριο, αλλά παρουσίασε και ρεμπέτικα, παραδοσιακά και διεθνείς συνεργασίες, δείχνοντας το εύρος του.
Ήταν μια απόδειξη ότι το ελληνικό τραγούδι είχε πλέον φτάσει σε παγκόσμια κλίμακα.

3. Διονύσης Σαββόπουλος – ΟΑΚΑ (19 Σεπτεμβρίου 1983)

Μόλις λίγες μέρες πριν τον Νταλάρα, ο «Νιόνιος» είχε ανοίξει τον δρόμο. Ο Σαββόπουλος γιόρταζε 20 χρόνια δισκογραφίας και το ΟΑΚΑ γέμισε με 80.000 θεατές.
Το εισιτήριο κόστιζε 400 δραχμές, και η παραγωγή είχε χαρακτήρα «λαϊκής γιορτής»: μπαλόνια, πανό, θεατρικά δρώμενα πάνω στη σκηνή, συνδυάζοντας συναυλία και performance. Ο κόσμος δεν ήταν απλώς ακροατής· ένιωθε συμμέτοχος σε ένα πολιτιστικό γεγονός με πολιτική χροιά, μόλις λίγα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση.
Η συναυλία αυτή άφησε το στίγμα της ως μια από τις πιο πολιτικοποιημένες μουσικές στιγμές της δεκαετίας.

4. Πυξ Λαξ – ΟΑΚΑ (13 Ιουλίου 2011)

Η επανένωση που περίμεναν χιλιάδες. Το εισιτήριο κόστιζε 20–25 ευρώ και εξαντλήθηκε σε χρόνο ρεκόρ. Περισσότεροι από 75.000 θεατές έδωσαν το «παρών» σε μια συναυλία-αναδρομή που έγινε συγκινησιακός σεισμός.
Μετά από σχεδόν μια δεκαετία σιωπής, το συγκρότημα βγήκε στη σκηνή και έκανε το ΟΑΚΑ να τραγουδάει από την πρώτη ως την τελευταία νότα. Οι εικόνες του πλήθους που τραγουδούσε «Μοναξιά μου όλα» είναι ακόμα και σήμερα viral στα social media. Ήταν μια βραδιά που απέδειξε ότι τα τραγούδια των ‘90s είχαν γίνει ανεξίτηλο κομμάτι της συλλογικής μνήμης.

5. Αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο – ΟΑΚΑ (13 Σεπτεμβρίου 1985)

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Μάνου Λοΐζου, 70.000 θεατές κατέκλυσαν το ΟΑΚΑ για να τραγουδήσουν «Καλημέρα ήλιε», «Ο δρόμος» και «Τσε Γκεβάρα».
Το εισιτήριο κόστιζε 600 δραχμές (περίπου 1,80 €), και ο κόσμος έσπευσε να αποτίσει φόρο τιμής. Στη σκηνή εμφανίστηκαν οι σημαντικότεροι ερμηνευτές της εποχής: Χάρις Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Γιώργος Νταλάρας, όλοι μαζί σε ένα σπάνιο πάνθεον.
Ήταν μια συλλογική «λειτουργία» μνήμης, όπου η Ελλάδα αποχαιρέτησε τον δημιουργό της με τα τραγούδια του.

Από τα δραχμικά εισιτήρια στο σημερινό streaming

Αν κοιτάξει κανείς τις τιμές των εισιτηρίων τότε, φαντάζουν εξωπραγματικά μικρές σε σχέση με το σήμερα. Όμως οι συναυλίες εκείνες δεν μετριούνται σε δραχμές ή ευρώ. Μετριούνται σε μνήμες: θάλασσες κόσμου, φωτισμένα στάδια, χιλιάδες φωνές που έγιναν μία.
Αυτό ακριβώς συνεχίζεται σήμερα με τη Βίσση στο Καλλιμάρμαρο και τον ΛΕΞ στο ΟΑΚΑ. Η τεχνολογία άλλαξε, τα φώτα έγιναν πιο εντυπωσιακά, τα εισιτήρια πιο ακριβά· αλλά η ουσία παραμένει η ίδια: η μουσική στην Ελλάδα εξακολουθεί να γράφει ιστορία.