Βαριά σκιά πάνω από τη Γαλλία: «Ούτε η παραίτηση του Μακρόν δεν θα μπορέσει να τη σώσει»
Παραλυμένη μοιάζει η Πέμπτη Δημοκρατία που ίδρυσε ο Σαρλ ντε Γκωλ, με τα προβλήματα να φέρνουν σε αδιέξοδο την κυβέρνηση Μακρόν.
Ανοιχτά πλέον συζητείται στο περιθώριο της γαλλικής πολιτικής σκηνής, το ενδεχόμενο παραίτησης του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν. Ωστόσο, αυξάνονται οι αμφιβολίες ότι ακόμα και τότε, θα λυνόταν το αδιέξοδο που έχει φέρει σε στασιμότητα την Πέμπτη Δημοκρατία.
Όπως γράφει το Politico, ο Μακρόν ήδη αναζητά τον πέμπτο πρωθυπουργό του σε λιγότερο από δύο χρόνια, με την προσδοκία ότι ο Φρανσουά Μπαϊρού θα εκδιωχθεί τη Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου λόγω των αντιδημοφιλών μέτρων που έλαβε για τη μείωση του τεράστιου δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας.
Αλλά θα μπορούσε ένας νέος υποψήφιος πρωθυπουργός από τον Μακρόν να επιβάλει τα μέτρα λιτότητας ύψους δισεκατομμυρίων ευρώ που χρειάζεται η χώρα για να αποφύγει μια κρίση χρέους; Και θα 'έφερναν οι νέες πρόωρες εκλογές μια λειτουργική πλειοψηφία; Κανένα από τα δύο δεν φαίνεται πιθανό. Ακόμα και αν ο Μακρόν παραιτηθεί, ο διάδοχός του θα αντιμετωπίσει σχεδόν σίγουρα τα ίδια εμπόδια.
Για σχεδόν 70 χρόνια, οι θεσμοί στη Γαλλία παρέμειναν σταθεροί, ανεξάρτητα από το πόσο συχνά ο λαός βγήκε στους δρόμους ή πόσο καιρό διαδήλωνε. Οι κυβερνήσεις εναλλάσσονταν, ενώ οι πρόεδροι, ως επί το πλείστον, παρέμεναν στη θέση τους μέχρι το τέλος της θητείας τους, αν και συνήθως με λιγότερη δημοτικότητα από ό,τι όταν ανέλαβαν.
Το σύστημα άντεξε.
Σήμερα, όμως, η νομοθετική εξουσία βρίσκεται σε αδιέξοδο, οι διαπραγματεύσεις για τον προϋπολογισμό έχουν σταματήσει και οι φωνές διαμαρτυρίας γίνονται όλο και πιο δυνατές. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές είναι νευρικές και ο ίδιος ο Μπαϊρού προειδοποιεί ότι το Παρίσι αντιμετωπίζει ένα σενάριο τύπου Ελλάδας, εκτός αν περιορίσει τις δαπάνες.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο πρόεδρος του ακροδεξιού Εθνικού Ράλι, Τζόρνταν Μπαρντέλα και ο ηγέτης της ακροαριστεράς, Ζαν-Λυκ Μελανσόν, των οποίων τα κόμματα κατέχουν μαζί το ένα τρίτο των εδρών στην Εθνοσυνέλευση, ζητούν ανοιχτά την παραίτηση του προέδρου.
«Το ακούμε ακόμη και από φωνές κοντά στο στρατόπεδο του Μακρόν», δήλωσε ο Ματιέ Γκαλάρ, δημοσκόπος της Ipsos France. «Η δυσφορία είναι πραγματική».
«Ο Μακρόν δεν θα πετάξει λευκή πετσέτα»
Ο Μακρόν εξακολουθεί να θεωρείται εξαιρετικά απίθανο να αποχωρήσει - οι προεδρικές εκλογές δεν είναι προγραμματισμένες μέχρι το 2027 - διότι αυτό δεν θα συμβάλει στην επίλυση του χάους.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι νέες βουλευτικές εκλογές τις επόμενες εβδομάδες θα οδηγήσουν πιθανότατα σε ένα άλλο αδιέξοδο, με ακόμα περισσότερες έδρες για την ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν.
«Οι πολιτικοί πιστεύουν λανθασμένα στον μύθο ότι οι Γάλλοι επιλέγουν έναν ηγέτη και στη συνέχεια του δίνουν μια λειτουργική κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να δράσει», δήλωσε ο Γάλλος συνταγματολόγος Μπενζαμέν Μορέλ.
Αυτή η ιδέα, σύμφωνα με τον Μορέλ, ήταν ένα ακόμη θύμα της νίκης του Μακρόν το 2017 ως φιλελεύθερου ανατρεπτικού παράγοντα που κατέστρεψε την παράδοση του δικομματισμού στη Γαλλία. Οι πολιτικές ρωγμές που προέκυψαν τότε, επέστρεψαν σήμερα για να τον στοιχειώσουν.
«Δεν έχω δει τόση αβεβαιότητα από τότε που ήμουν φοιτητής το 1968», δήλωσε ο Έρικ Τσέινι, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της ασφαλιστικής εταιρείας AXA, αναφερόμενος στις διαμαρτυρίες του Μαΐου 1968 που παρέλυσαν τη Γαλλία και οδήγησαν σε βαθιές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές.
«Ωστόσο, τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα έκαναν λάθος να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν πρωθυπουργούς, να προκηρύξουν νέες εκλογές ή ακόμη και πρόωρες προεδρικές εκλογές χωρίς να καταπιούν το πικρό φάρμακο που οι διαδοχικές κυβερνήσεις του Μακρόν προσπάθησαν να χορηγήσουν», δήλωσε ο Τσέινι.
«Αν οι άνθρωποι αρχίσουν να πιστεύουν ότι δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα, ότι μπορούμε να ζήσουμε με τα ελλείμματα, τότε οδεύουμε προς μια πλήρη κρίση», είπε. «Η Γερμανία θα αρχίσει να πιστεύει ότι η Γαλλία είναι ένα σοβαρό πρόβλημα και η ΕΚΤ [Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα] δεν θα είναι σε θέση να βοηθήσει τη γαλλική κυβέρνηση να διαχειριστεί το χρέος της».
Η Γερμανία, λέει ο Τσέινι, θα μπορούσε να θέσει όρους για οποιαδήποτε βοήθεια παρέχει η ΕΚΤ στη Γαλλία. Αλλά ακόμα και αν το Βερολίνο ήταν σε θέση να ασκήσει πίεση στο γαλλικό πολιτικό κατεστημένο, θα ακολουθούσε η Γαλλία;
