Βούλα Πατουλίδου: Τα σπαρακτικά λόγια για τον σύζυγό της «Πώς χωράει τόση παρουσία στην απουσία;»
«Ήσουν το χρυσό μου, πριν από το χρυσό» εξομολογείται η Βούλα Πατουλίδου, καθώς η σημερινή μέρα είναι μέρα ορόσημο για εκείνη.
Σαν σήμερα, 6 Αυγούστου του 1992, η Βούλα Πατουλίδου είχε κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης και με αφορμή την επέτειο αυτή θυμήθηκε τον σύζυγό της και πρωταθλητή της άρσης βαρών Δημήτρη Ζαρζαβατσίδη που έφυγε από την ζωή στις 29 Ιουλίου. Σε μια συγκινητική ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο instagram έγραψε:
«6 Αυγούστου. Για μένα, είσαι εδώ. Όπως κάθε χρόνο στις 6 Αυγούστου ξύπνησα ψάχνοντας το χέρι σου! Το δωμάτιο ήταν άδειο. Ο καφές δεν με περίμενε στο τραπεζάκι μας, μπροστά στο παράθυρο. Κανείς δεν μου είπε «σαν σήμερα, τους άφησες όλους άφωνους». Κι όμως, σε άκουσα. Άκουσα τη φωνή σου μέσα μου. Όπως πάντα. Η 6η Αυγούστου είναι η μέρα που άλλαξε η ζωή μου. Εσύ… εσύ την είχες αλλάξει πριν φτάσω στη Βαρκελώνη. Ήσουν εκεί, σε όλα. Πριν απ’ τη δόξα. Πριν απ’ το μετάλλιο. Πριν απ’ το φως. Ήσουν το χρυσό μου, πριν από το χρυσό.
Θυμάμαι, μου είχες πει: «Το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτείς πριν κλείσεις τα μάτια σου, θα είναι στο βάθρο, η ελληνική σημαία να κυματίζει». Κι εγώ σου λέω σήμερα πως, πίσω απ’ αυτή τη σημαία, βλέπω εσένα. Μακάρι να ήξερα τι σκέφτηκες εσύ λίγο πριν φύγεις. Ο γιος μας, με βλέμμα σταθερό και ψυχή ώριμη πριν την ώρα της, σε σήκωσε μαζί με τους αθλητές σου. Τα παιδιά σου — αυτοί που δεν τους έμαθες μόνο τεχνική, αλλά χαρακτήρα. Αυτοί που τους δίδαξες να στέκονται όρθιοι, να σέβονται, να κοιτούν τους ανθρώπους στα μάτια. Σε σήκωσαν με τα χέρια τους, μα πιο πολύ σε σήκωσαν με την καρδιά τους. Σε σήκωσαν όπως σου άξιζε: με αγάπη, σιωπή και τιμή.
Και τώρα Δημήτρη, η σειρά μου... Σε κάθε βλέμμα που σηκώνω ψηλά, σε κάθε βήμα που δεν τρέμει, σε κάθε απόφαση που παίρνω χωρίς να σου την πω, εσύ θα την ξέρεις γιατί… Είσαι εδώ. 6 Αυγούστου 2025. Δεν είναι επέτειος. Είναι υπόσχεση, ότι θα συνεχίσω. Ότι θα σηκώνω τη σημαία όπως μου έμαθες. Πώς χωράει τόση παρουσία στην απουσία; Επειδή οι άνθρωποι σαν κι εσένα δεν “φεύγουν”. Οι άνθρωποι σαν εσένα: μένουν. Γίνονται πυξίδα. Γίνονται φλόγα. Γίνονται λόγος να συνεχίζω. Για μένα, είσαι εδώ. Και θα είσαι. Για πάντα».
